Wielu dostarczycieli produktów lub usług nie dostaje na czas należności od swoich odbiorców.
Ze względu na dobre kontakty z odbiorcami sami udzielają im kredytu kupieckiego albo też nabywcy bezumownie nie płacą wypłat na czas.
Źródło: http://www.flickr.com
Jeśli stan chronicznego kredytowania odbiorców przez dostawców utrzymuje się poprzez długi czas, dostawcy tracą płynność finansową i szukają zewnętrznych źródeł finansowania, takich jak pożyczki, leasing bądź fundusze strukturalne. Użytkując z nich, zaciągają własne zobowiązania a więc pogłębiają zadłużenie, zamiast dochodzić wypłat od adresatów. Między innymi przywróceniu biegłości finansowej takowego dostawcy służy faktoring. Faktorant szybko zdobywa gotówkę, zaś faktor zadba często także o bieżącą windykację należności od odbiorców. Umowa faktoringu są to 2 fragmenty: cesja wierzytelności i pożyczka, którą spłaca nabywca wierzytelności w drodze cesji. Umowa zawierana jest na czas nieokreślony. Faktorant ceduje każdą fakturę na faktora. Faktorant dostaje należność: niezwłocznie po powstaniu pożyczki i scedowaniu jej na faktora (faktoring dyskontowy bądź zaliczkowy) lub w dniu wymagalności pożyczek, po uzyskaniu zapłaty od dłużnika czy też w innym czasie (faktoring wymagalnościowy). Partycypantem transakcji jest również odbiorca towarów lub usług, czyli dłużnik faktoringowy.
Ciekawy artykuł? Jeżeli tak sądzisz, to bez ociągania kliknij tutaj, gdyż niewątpliwie warto zobaczyć również (https://hdlabel.pl/) inne tego typu materiały.
Nie jest on jednak stroną umowy. Skutkiem prawnym zawartej umowy jest zmiana wierzyciela. Dłużnik natomiast zostaje ten sam.
Faktoring niepełny z kolei polega na wykupie przez faktora należności bez przejęcia ryzyka niewypłacalności odbiorców swego klienta. W tym przypadku to klient jest odpowiedzialny za wypłacalność dostarczycieli.